Sevimsiz ama saygıdeğer

Aslında her şey Madrid’deki maçın ikinci yarısında başlamıştı. Orada son 40’ta 10 kişi kalan Real, 11 kişilik Barça’ya karşı oyunda onurlu bir denge kurunca Valencia’ya daha moralli geldiler. Mestalla’da ilk 45’te müthiş bir fizik performans gösterdiler. Hemen her pozisyonda en önde etkili bastılar. Barcelona belki de Guardiola’lı üç yılda en düşük topla oynama oranına bu devrede düştü. Deyim yerindeyse “peş peşe 3 pas” yapamadılar. Ve bu devre, (belki sevimsiz ama saygıdeğer bir mücadele yapan) Real’in kazanabileceğine dair ilk sinyalleri verdi.
Son 75 dakikada Barça (Madrid’de tribüne vurduğu topun etkisinden ancak çıkabilen Messi’nin de hayata dönmesiyle) biraz kıpırdandı. Ama Villa ve Pedro sahada hâlâ yok gibilerdi. Guardiola sezon başından beri alternatif oyuncularına çok az dakika verip bir yılı 12-13 adamla götürmeye kalktığı için ihtiyaç duyduğu anda da kulübesine güvenle bakamadı. Maçı da o değil, kulübesi daha kuvvetli olan “özel biri” kazandı.
Tabii ki o özel adam Mourinho, kadrosunda her şeyi iyi yapabildiği gibi kafa da vurabilen bir başka özel birine (Ronaldo’ya) sahip olduğu için de çok şanslı.