Luzhniki’de Almanya’yla Meksika arasında bir Dünya Kupası klasiği oynandı. Her iki takımın da isteği, arzusu, kalitesi üst düzeydi ama bence tek bir eksik vardı sahada: O da Sane.
Kupada bugüne kadar oynanan maçlarda sanırım en iyi 45 dakikayı sergiledi Meksika. Sahaya tamamen ne yaptıklarını bilerek çıkmışlardı, orta sahada Almanlar’dan daha kalabalıklardı. Hem akan oyunda hem duran top dönüşlerinde öyle iyi ‘geçiş oyunu’ pasajları sergilediler ki, maçı izliyorsa Jurgen Klopp’u kıskandırmışlardır.
Bu bölümde Meksikalılar’ın özellikle duran top dönüşlerindeki stratejilerinin altını çizmek gerek: Almanya’nın frikik ya da korner organizasyonu dönüşlerinde 2 değil 3 adam bıraktılar ileride. Ve muazzam iletişim beceriyle Lozano, Vela ve Javi Hernandez darmadağın ettiler Alman savunmasını. Khedira ile Kroos’u tanımasak, Alman ön liberoların iki acemi genç olduklarını düşünebilirdik doğrusu.
İkinci devreyle birlikte büyük turnuva tecrübesi çok olan Almanlar, doğal olarak ortak oldular oyuna. 2002 finalinden beri sahaya çıkan en deneyimli Alman takımı topa daha fazla sahip oldu, üçüncü bölgede daha fazla gözüktü ama eksik olan bir şey vardı oralarda: Beklentilerin dışına çıkacak, rakip savunmayı şaşırtacak bir hareket. Tribünleri heyecanlandıracak bir ekstra. Almanya, bu tarz ekstraları yapabilecek bolca futbolcuya sahip. Ama bence tüm bunların en heyecan vericisi Leroy Sane. Manchester City ile muhteşem bir sezon geçiren Sane, dünkü maçı evinden izledi. Ve bence dün sahaya çıkan hiçbir oyuncu, Leroy Sane’den daha iyi değildi.
Löw, göreve geldiğinden beri belki de en kötü kararı verdi Sane’yi evde bırakarak.
Dünya Kupası bir Avrupa ülkesinde (hatta iki kıtalı bir ülkenin Avrupa bölümünde) düzenleniyor. Ama kupaya heyecanı getirenler Amerikalılar. Moskova’da neredeyse hiçbir yerde hissetmediğimiz Dünya Kupası havasını önceki gün Arjantinliler sokakta hissettirmişlerdi. Dünse Meksikalılar (maçlarının 90 bin kişilik statta oynanmasının da avantajıyla) çok daha kalabalıktı ve Moskova’yı inletti.
Rusya ile Arabistan arasındaki güç farkını gören dünya spor kamuoyu, kupanın 48 takıma çıkmasıyla ilgili endişelerini dile getirmişlerdi. Oysa Dünya Kupası sadece kaliteyle ilgili bir konu değil. Dünya Kupası, farklı kıtalardan farklı sporseverleri ve farklı futbol kültürlerini bir araya getiren bir araç. FIFA Başkanı Infantino, bir ‘Kulüpler Dünya Kupası’ hayal ediyor ve yoğun itirazlar söz konusu. Bence Meksikalıları, Arjantinlileri, Avrupalılarla daha fazla karşılaştıran bir model, hayal edilmeye değer…
GÜNÜN SÜRPRİZ ADAYI
İsveç Futbol Federasyonu’nun Ibrahimovic’in küstahlıklarına karşı soğukkanlılığını koruyup, finallere elemelerde ter dökmüş oyuncuları götürme tercihine olağanüstü saygı duyuyorum. Onlardan
beklentim çok
yüksek.
GÜNÜN YILDIZ ADAYI
Dün akşam Luzhniki’ye medya kapısından girerken didik didik arandık, elektronik geçişler, elle aramalar peş peşe… Havaalanlarında olduğu gibi bilgisayarları açıp gösterdik görevlilere. Yalnız stada girdikten sonra şunu fark ettim, hemen bitişikteki demir kapıdan aynı alana elini kolunu sallaya sallaya girebiliyordu herkes! Moskova’da zaten şehir merkezinde büyük bir güvenlik zafiyeti var, daha büyüğünün statta olduğunu fark ettim üzülerek. Maalesef Rusya, Dünya Kupası organizasyonuna hiç hazır değil. Hiç istekli de değil.
BU DETAYA DİKKAT
Hazard, Chelsea’de serbest oynamak istediği için Willian’la Pedro sezonun büyük bölümünü kulübede geçirdiler. Hazard burada da daha önde ve bu kez de De Bruyne daha geride pozisyon alıyor. Bu tercih tartışmalı
elbette.
BASKI MARTINEZ’İN ÜSTÜNDE
Kasım’da Belçika, Meksika ile 3-3 berabere kaldıktan sonra De Bruyne, hocası Martinez’in taktiklerini eleştirmişti. Martinez bugün hem dünya kamuoyunu, hem de futbolcularını memnun edecek yolu bulmak zorunda…
Facebook
Twitter
Pinterest
Instagram
YouTube
RSS