Unutulmaz bir sezon yaşadık, ya da belki de Bursa’nın şampiyonluğu sıradan bir sezonu unutulmaz yaptı. Geri dönüşlerle dolu bir yıldı, Ertuğrul Sağlam geri döndü, Necati geri döndü, Ömer Erdoğan döndü. Yılın takımı hiç şüphesiz Bursa’ydı, yılın hocası da Ertuğrul Sağlam… Peki yılın maçı hangisiydi? Yılın en etkili değişikliğini kim yaptı? Hangi gole en fazla sevindik, hangi gol herkesi üzdü? İşte tamamen (Vedat Özdemiroğlu misali) paşa gönül kriterleriyle oluşturulmuş, sezonun alternatif (biraz da acayip) panoraması…
En acayip oyuncu
Tomas Zapotocny
Sivok’un, Udinese’de sadece ismi vardı, Zapo’ysa Serie A’da bir buçuk sezonda 28’i ilk 11’de 32 maç oynayarak Türkiye’ye gelmişti. Beşiktaş’ta fena oynamıyordu, Sivok-Toraman’ı geçemedi. Bursa’da fena oynamıyordu, bir maçlık yokluğunda formayı İbrahim Öztürk kaptı! Yine de bir tesellisi var: Türkiye’de ikinci takımında ikinci şampiyonluğunu yaşadı. Artık şanslı mı, şanssız mı siz karar verin.
En acayip yabancılar
Aubey-Nabil-Van Heerden
Afrika’da hiç küçümsenmeyecek başarılara imza atmış Ertuğral’ın birini Blackburn’den birini Rennes’den getirdiği 3 garip Afrikalı… Hocaları varken de fazla bir varlık gösterememişlerdi; Ertuğral gidince ilk 18’i bile unuttular. Aslında sadece bu 3 Afrikalı’nın Türkiye günleri bile, Sivasspor’un 66 puanlı ikincilikten 34 puanlı on beşinciliğe düşüşünün küçük bir hikâyesi gibi…
En acayip sol bekler
Elyasa-Hakan-Aykut-Uğur
Kariyerlerini sağ bek olarak yapmış, ama kimisi ihtiyaç, kimisi hoca tercihiyle bu yıl sol bekte oynamış dört adam… Aykut Demir bu kanatta da iyi performansıyla Doll’ün gözdesi oldu. Hakan Aslantaş, Toledo iyileşince esas yerine döndü. Elyasa, hocası Ümit Özat misali işler yapmayı denedi, yaranamadı. Uğur Uçar’sa sadece Rijkaard’a kulübede iki bek yerine tek bek tutma lüksü kazandırdı.
En acayip değişiklik
Sercan/Ömer
“10 kararda futbol iki bin 10” yazısında da ona değinmem gerekirdi, hakkını teslim etmek bugüne kısmet oldu. Türkiye’de 2009-10 sezonunun en garip (ama işe yaradığı için de en etkili) oyuncu değişikliğini ilk yarıdaki Beşiktaş-Bursa maçında Ertuğrul Sağlam yaptı.
Beşiktaş’a karşı 2-1 mağlup götürülen bir maçın 85. dakikasında santrfor Sercan’ı çıkarıp stoper Ömer’i oyuna sokmak, bundan verim almak ve İnönü’de 3-2 kazanmak herhalde yıllarca konuşulacak bir işti. Aslında “Bursaspor şampiyonluğu o dakikada kazanmaya başlamıştı” desek yanlış olmaz herhalde…
En acayip trend
Kendini aramak
Sezonun teknik adamlar açısından enteresan trendi “kendini aramak” oldu. Rijkaard’ın sıkça kendisi gibi bir stoper, bir merkez oyuncu aradığını konuştuk. Benzer bir durum Tolunay Kafkas’ta da oldu, orta sahanın ortasında oynattığı hiçbir oyuncudan memnun olmadı. Son olarak Ümit Özat, “sağ ayaklı sol bek” Elyasa’da belki de kendini görmeyi denedi.
En acayip intikamcı
Necati Ateş
İspanya 2. Ligi’nde koca sezonu tek bir golle kapatması zaten acayipti, herhalde bunun nedeni oradaki rakiplerinin adının Galatasaray veya Fenerbahçe olmamasıydı! Süper Lig’e döner dönmez toparlandı; 3’ü G.Saray’a, biri F.Bahçe’ye, biri Trabzon’a, biri de Bursa’ya olmak üzere iki cephede toplam 17 gol kaydetti. Antalya’nın ligde orta sıralarda, kupada yarı finalde olmasında başrol oynadı. Türkiye Kupası’nda Galatasaray’ı tek başına saf dışı etmesi, Tevez’in ManU’ya, Eto’o’nun Real Madrid’e karşı bitmeyen intikamlarını hatırlattı.
En acayip gol
Rodri (Sevilla)
Panorama acayip olduğu için, en acayip golün de İspanya Ligi’nden olmasına şaşırmamak gerek. La Liga’nın son haftasında Almeria-Sevilla maçının 94. dakikasında 19’luk Rodri’nin profesyonel kariyerinin ilk golü Fenerbahçe’yi yıktı. Eğer Rodri o golü atmasa Mallorca ligi dördüncü bitirecek, Fenerbahçe Ş.Ligi play-off’unda seri başı olacak, Mallorca-Auxerre-Sampdoria-D.Kiev-Braga’dan birisiyle eşleşecekti. Rodri’nin attığı o çok acayip vole golü, sarı-lacivertlilerin o turda (muhtemelen) Tottenham, Zenit, W.Bremen, Ajax ve Sevilla’yla eşleşmesine sebep oldu.
En acayip maç
Fenerbahçe-Kasımpaşa
Fenerbahçe’nin bu sezon hocası yeniydi, ilk 11’indeki 5 adamı yeniydi. Dördüncü bitirilen travmatik sezondan çıkmıştı, bir de travmatik santrforu vardı. İkinci devrenin başında 3 kanat oyuncusunu (Carlos, Kâzım ve Uğur’u) birden kaybetmişti. Daum finalleri iyi oynayamıyordu, Trabzon maçında da Semih’i oyuna almadı.
Bu cümlelerin hepsi Fenerbahçe’nin kaçan şampiyonluğu üzerine kurulabilir, hepsinin de az veya çok haklılık payı vardır. Ama bana sorarsanız kaçan şampiyonlukta hiçbirinin payı, F.Bahçe-Kasımpaşa müsabakasının payı kadar değildir.
Sarı-lacivertlilerin, Kadıköy’de Kasımpaşa’ya 3-1 kaybettiği maç, bence Daum’un “sonucunu gayet iyi bildiği, ama ileri görüşsüz insanları çift santrforla başarılı olamayacaklarına inandırmak için deney mahiyetinde kullandığı” bir müsabakaydı. “4-3-1(Alex)-2(Güiza Semih)” düzeninin işlemeyeceğini düşünüyordu, zaten Alex’in arkasına yerleştirdiği üçlü (sağ iç Cristian, göbekte Selçuk ve sol iç M.Topuz) hiçbir düzeni işletemeyecek bir üçlüydü.
Eğer Daum’a şu günlerde tek bir soru sorma şansı bulsaydım, şunun gibi bir şey olurdu: “Kasımpaşa maçında kulübede Vederson, Uğur, Özer ve Deivid varken orta üçlünün iki kanadına devşirme Cristian-Topuz’u koyarak neyi hedeflediniz?”
Kasımpaşa’nın 90 dakika boyunca kanatları koridor yaptığı, 3 gol atıp üç katını da kaçırdığı bu maç, bence sezonun en acayip, ama acayip olduğu kadar da belirleyici müsabakasıydı.
Ve belki de bir bakıma F.Bahçe şampiyonluğu 34.haftada değil, 14. haftada kaybetti.
Facebook
Twitter
Pinterest
Instagram
YouTube
RSS