Biber silahı

Sabah 9’da Antep’e indim, bütün bir gün şehri ve atmosferi gözlemleme imkânı buldum doğal olarak. Türkiye her bir kilometrekaresiyle tam bir futbol ülkesi, Gaziantep de tam bir futbol şehri. Sokaklar dünkü maçla nefes alıyor, dünkü maçı yiyor, dünkü maçı içiyor. Türk futbolu iki takımıyla Avrupa’da harika bir sezon geçiriyor, birisi adım adım kupaya gidiyor. Ama oyun olarak çağı yakalayan, Avrupa’nın ilk 10’una yerleşen bu ülkenin statları, statlarının çevresi, giriş-çıkışları ve tribünleri hâlâ 80’li yılları yaşıyor. Dün birkaç teröristi tutuklayıp kodese atamayan ve masum vatandaşın burnundan biber gazı getiren güvenlik anlayışımız da öyle. Daha birkaç ay önce gencecik bir astım hastası vatandaşını biber gazına kurban veren bir ülkenin bırakın reaksiyon vermeyi, hiçbir şey olmamış gibi davranması ve hâlâ halkın güvenliği için çareyi halka karşı biber silahı kullanmakta araması ne acı. Bir vatandaşın ölümüne neden olan bu silahın hâlâ polisin elinde olması daha da acı.

Sadece 1 saat önce yeşil çimin üstünde biber gazından bayılan insanları çıplak gözle görmüşken 60 dakika sonra hiçbir şey olmamış gibi o çimin üstündeki Drogba’yı, Rostand’ı konuşmak zor. Semih’e fiziksel üstünlük sağlayan Rostand yine biraz maçın içindeydi ama sahada dolaşan Drogba’yı konuşmak gerçekten zor! Sahadaki en olumlu hareketini (golde) Burak’a giden topa karışmayarak yaptı desek herhalde haksızlık etmiş olmayız. Ben maçı Antepli sakat futbolcularla birlikte izledim, onların Fildişili yıldızın dünüyle ilgili özeti şöyleydi: “Drogba dün, hayatında hiç karşılaşmadığı tür bir rakiple, Şenol’la tanıştı!”. Ve görünen o ki Drogba, Şenol’u pek sevmedi!

Semih Rostand’ı, Drogba Şenol’u sevmese de, dün onları seven bir faktör vardı, o da zemin. Maçın iyilerinden Binya’nın 62’de zeminin azizliğine uğrayıp kayması, belki Antep’te üç gün kalsa gol atamayacak Galatasaray’a, hak ettiğinden çok fazlasını, üç puanı kazandırdı. Ve bu üç puan, belli ki artık Galatasaray için 19 Mayıs’ta 19’uncu şampiyonluk demek.