Alternatifsiz üçlü

Milos Krasiç’in, Juventus’ta itibar kaybettiği sezon, Conte’nin takımı 3-5-2’ye evirdiği 2011-12 idi. Conte kenar adamlarının 100 metrede oynamalarını, ileri-geri kusursuz çalışmalarını istiyordu; bu tanıma uygun De Ceglie-Lichtsteiner-Giaccherini gibilerini doğal olarak Krasiç’e tercih etti. Gerçekten de Krasiç gibi, Stoch gibi tek yönlü kenar hücumcularının 3-5-2’ye adapte olması pek mümkün değil.

Miroslav Stoch’un Twente’de parladığı dönemdeyse santrfor NKufo’yu on numara Landzaat destekliyor; dolayısıyla çabuk Slovak oyuncuyla diğer kenardaki Ruiz’in ortaladıkları toplar anlam kazanıyordu. Stoch’un Fenerbahçe’de etkili olduğu 2010-11 sezonunun sırrı aynıydı, o takım da Niang-Alex ileri ikilisine sahipti.

Son 5 maçtaki Fenerbahçe, yani Webo-Emre takviyesinden sonraki Fenerbahçe, ne Stoch’un ne Krasiç’in adapte edilebileceği türden bir formasyona sahip değil. Yeni Fenerbahçe hücumunu oluşturan Kuyt-Webo-Sow sadece üç forvet değil, üç santrformuşçasına oynuyorlar. Bir maçta Webo ceza alanı içinde bin adım atıyorsa, Kuyt ve Sow da 800 adımdan aşağı kalmıyorlar. Sıkça yer değiştiriyorlar, aralarındaki mesafe 25-30 metrenin üstüne çıkmıyor. Hücum planını uzun kenar ortaları üstüne değil, dar alanda kısa ve kaliteli paslaşmalar üstün kuruyorlar. Bu düzeneğin ana arterlerinden Sow sahada olmayınca da ister istemez düzen aksıyor; çünkü Stoch veya Krasiç, bu üçlünün bire bir alternatifi değiller. Dün ilk bir saatte Kadıköy’deki oyunun kör dövüşü gibi gözükmesinin bir nedeni bu. Tabii ki diğer sebep de, ilk 40 dakikada 25 faul gibi rekor bir sayıya ulaşılması.

Son yarım saatte, yani Stoch/Sow değişikliği sonrası Fenerbahçe’nin ideal hücum düzenine dönüşünün ardındansa oyun tek taraflı bir hal aldı. Kuyt-Webo-Sow üçlüsü yine kusursuza yakın oynadılar, onlara Gökhan’la Emre’nin katkıları eklenince skorun da gelmesi kaçınılmaz oldu. Fenerbahçelilerin üç cephede 22 maç daha oynamayı hedefledikleri bu sezonda, yatıp kalkıp hücum üçlülerinin sağlık sorunu yaşamamasına dua etmeleri gerek.